Een wekelijkse gedachte voor leiders met lef tot introspectie.
๐๐ผ๐บ๐ฝ๐ฎ๐๐๐ถ๐ฒ, ๐ฑ๐ฒ ๐๐๐ถ๐น๐น๐ฒ ๐ธ๐ฟ๐ฎ๐ฐ๐ต๐ ๐๐ฎ๐ป ๐๐ฟ๐ถ๐ท๐ต๐ฒ๐ถ๐ฑ
Mijn vader was een gewone man. Maar zoals zoveel vaders: een bijzondere vader. In zijn jonge jaren stak hij zonder pardon een wespennest in brand. Jaar na jaar. โOpgeruimd staat netjes,โ kon hij dan tevreden zeggen. Compassie? Nergens te bekennen.
Tot ik hem later, als senior, op het terras zag zitten.
Onder een glas zoemde een wesp. Maar waar hij vroeger zonder aarzelen had ingegrepen, keek hij nu bewonderend.
โWat een prachtig dier,โ zei hij zacht.
Hij tilde het glas op, liet het diertje vrij en zei: โGa maar snel naar je makkers.โ
Mijn vader was simpelweg een man in ontwikkeling.
De prestatiedrang was verdwenen. Vrijheid kwam ervoor in de plaats. En daarmee ook compassie. Voor de natuur. Voor anderen. Voor zichzelf.
Compassie maakt je milder. Het leert je waarnemen zonder oordeel.
Het creรซert vertrouwen. Het haalt angst weg. Compassie is wijsheid in actie.
Maar hoe ontwikkel je compassie?
Niet door te wachten tot het vanzelf komt. Maar door keuzes te maken.
Je bent de architect van je karakter.
Vraag jezelf af:
Wat voor mens wil ik zijn?
Overal ter wereld geven mensen hier ongeveer hetzelfde antwoord:
โIk wil een vrij mens zijn. Met compassie voor anderen.โ
Compassie begint wanneer we stoppen met labelen. Wanneer we mensen, gebeurtenissen en situaties laten zijn wat ze zijn โ zonder direct te oordelen.
En het mooie is: wie compassie ontwikkelt voor anderen, ontwikkelt het ook voor zichzelf.
Mijn vader leefde zijn laatste jaren precies zo.
Een vrij mens.
Met compassie voor anderen.
En ik hoop dat ik hem daarin mag volgen.
—
De ruimte tussen de woorden is waar inzicht ontstaat.
Tot volgende week als onze gedachten elkaar weer raken.
Hans Ruinemans, Boardroom Monk โฏ๏ธ