Ik maak vandaag een uitzondering. Ik ga iets doen wat ik normaal nooit zo doe: mezelf een beetje in het zonnetje zetten. De meesten van jullie lezen dit op 10 april, mijn verjaardag. Ja, ik ben een Ram. En soms denk ik dat dat meer over mij zegt dan al die afkortingen van Myers & Briggs bij elkaar.

Ooit had ik een gesprek met een directeur over leiderschap. Ik vroeg hem waarop hij zijn koers baseerde. Hij zei: “Op mijn horoscoop, ik ben een Kreeft.”

Toen wist ik: dit wordt een man die meer tide charts nodig heeft dan spreadsheets.

Maar goed, ik dwaal af. Vandaag ben ik 70. Nog altijd gezond, levend, dansend. Zo heb ik vrijdag én zaterdag heerlijk gedanst met vrienden, één keer in Groenlo, één keer in Oosterhout. Het was op blote voeten en het waren avonden die me herinnerden aan wie ik ben als alles stroomt.

(Ecstatic dance dus, waar mijn stijl ergens balanceert tussen bezielde vrijheid en een lichte kans op een spierscheurtje.)

Mijn dansen, net als mijn leven, liet zich in elk geval niet leiden door die vreselijke term uit de jaren 2020: “een overvloed aan voorzichtigheid.”

Wat ik op deze leeftijd het sterkst voel, naast de trots over een 32 jaar oud bedrijf en de doorleefde liefde voor de twee vrouwen met wie ik 30 jaar van mijn leven heb gedeeld, is dat ik het volle leven heb geleefd. Zover als ik het kon dragen, en vaak nog een stukje verder.

Ik ben in meer dan 30 landen geweest. Ik sprak met ministers uit China en Myanmar. Ik heb heerlijke wijnen gedronken, een geweldige jachthond gehad en ik heb hard gereden in mooie auto’s. Tegelijk geloof ik dat ik ook een leven heb geleid waarin ruimte was voor zingeving, voor geven, voor verdieping.

Ik ben misschien wel een schoolvoorbeeld van de Nederlandse paradox: wars van hokjes, maar dol op structuur. Tegelijk nuchter en mystiek. Eigenzinnig én dienstbaar. Kortom: het tegenovergestelde van alles, inclusief mezelf. En hier sta ik dan.

Ik ben nog steeds in beweging, niet op zoek naar een eindpunt, maar naar ritme. Ik heb de route niet gekregen, ik heb haar zelf gelopen. Met omwegen, zijpaden en onverwachte uitzichten. 

En als het moment komt, hoop ik dat het voelt als de laatste maat van een dans: vol overgave, zonder spijt. Dan leg ik mijn rugzak neer met het gevoel: ik heb het gezien, gevoeld, gedeeld.

Natuurlijk heb ik fouten gemaakt, wie niet? En wie dat zegt van niet, probeert gewoon niet hard genoeg. Maar ik heb meestal verbinding gezocht waar dat nodig was. Ik heb geleerd van mijn missers en soms zelfs meer dan van mijn successen.

Ik keer gerust de andere wang toe, één keer. Maar dat betekent niet dat ik blijf staan voor de volgende klap. Vergeving is geen opgave van zelfrespect.

Ik heb vaak gelezen dat mensen op hun sterfbed het meest spijt hebben van wat ze níet hebben gedaan. Wat ze nooit hebben durven proberen.

Ik ben (voor zover ik weet) nog niet stervende. En ik voel ook geen spijt. Dat eerste komt vanzelf, ooit. Het tweede, spijt, is een keuze en die maak ik liever niet.

Wat mijn geheim is, als ik er één heb? Dat ik élke dag heb geleefd en élke dag heb gewaardeerd. Niet alsof het altijd feest was, of moeiteloos. Maar ik heb geleerd om zowel de zeges als de nederlagen te dragen, het geluk én het grillige lot. En ik heb ervan geleerd. Ik ben geen perfect mens, maar ik hoop wel elke dag iets meer mezelf te worden en een beetje beter.

Mensen kennen me van veel dingen, maar diep vanbinnen ben ik verhalenverteller. Daarom deel ik mijn inzichten met posts, insight video’s en in mentor gesprekken. En daarom geniet ik van jullie reacties.

Een van mijn cliënten noemde ik ooit “onverschrokken”.

Vandaag leen ik dat woord even opnieuw.

Dus eindig ik hier met dit:

Leef. Laat je niet ketenen door ‘een overvloed aan voorzichtigheid’.

Spring, zelfs als je niet weet waar je uitkomt. En vertrouw niet alleen op je talent, leef het. Met onbegrensd vertrouwen!

Want ja, ik ben een Ram.

Ik denk met mijn kop. En ik loop er ook nog graag mee door een muur.

Maar volg ook mijn hart. En het bracht me hier. En dat is alles waard geweest.

Hiep, hiep, hiep, 🥳 hoera!