De ZZP'er lijdt Business Tales

 

De ZZP’er lijdt. De man of vrouw komt financieel maar nauwelijks rond en moet regelmatig een beroep doen op overheidssteun. De groep van ruim 800 duizend ZZP’ers is een deplorabel onderdeel van de Nederlandse beroepsbevolking. Tenminste; voor wie de negatieve berichtgeving in de media gelooft. Er is echter ook een andere kant. De kant van de praktijk, zoals ik hem zie. Nu ik toch uw aandacht heb, deel ik dit graag met u.

De droevige toon in de nieuwsberichten is gebaseerd op cijfers van het Sociaal Cultureel Planbureau. Dit zijn uitkomsten van een onderzoek naar het inkomen van de Zelfstandige Professional. Een meetwaarde doet doorgaans het individu tekort. Achter de getallen bevinden zich mannen en vrouwen in het leven van alledag. Zij werken, ontspannen, sporten, studeren, voeden kinderen op en zorgen soms voor hun oude ouders. Het leven fluctueert, de mens past zich aan. Zoals dat al eeuwen zo gaat.

ZZP’ers kozen lang niet altijd uit overvloed voor hun positie, dat is waar. In erg veel gevallen was een carrière als zelfstandige eenvoudigweg ‘next best’. De dienstbetrekking hield op, bijvoorbeeld. Of –en dat komt vaker voor dan u denkt- de baan bleek lastig te combineren met het gezinsleven. Soms is er spaargeld of een erfenis. In veel gevallen is er een partner met een inkomen, zijn de woonlasten niet   -meer- al te hoog en wordt er aan de uitgavekant nog winst behaald. De cijfers van het SCP gaan voorbij aan de flexibiliteit, het aanpassingsvermogen en ‘t optimisme van de ZZP’er. Mensen zijn meer dan een uitkomst van een optelsom.

Van de zelfstandigen heeft 39 procent minstens een keer een uitkering gehad wegens werkloosheid of arbeidsongeschiktheid, is een andere conclusie van het SCP. Een cijfervirtuoos ben ik niet, dus ik ben de laatste om de getallen te betwisten. Maar ik weet toevallig dat er geen WW-statistieken beschikbaar zijn van ZZP’ers. En evenmin zijn er betrouwbare gegevens over het aantal arbeidsongeschiktheidsuitkeringen. Verzekeraars maken deze liever niet openbaar. Bovendien, nogal wiedes zouden wij zeggen. Veel ZZP’ers zijn juist gestart vanuit WW, bijstand of herstel na een ziekte. En zwangere ZZP’er hebben inderdaad recht op een uitkering; de zwangerschapsuitkering. Wist u trouwens dat van de hele beroepsbevolking 30 procent ooit in zijn of haar leven gebruik maakte van overheidssteun?

Dé ZZP’er; dat is de vader of moeder met zorgtaken, de deeltijdstudent of de senior die nog een paar jaar door wil ronken. Hij of zij speelt het doorgaans uitstekend klaar het leven aan te passen aan de omstandigheden, soms met gebruik van de gespaarde reserves, soms tijdelijk met overheidssteun. Beter kan het inderdaad. ZZP’ers moeten serieuzer genomen worden en betrokken worden bij de regels die hen raken. Wat zeker niet moet gebeuren, is dat de ZZP’er de dupe wordt van de belastingherzieningen. Politici en onderzoeksbureaus zouden er goed aan doen zich te concentreren op de praktijk. De zelfredzaamheid van ZZP’er mag niet gezien worden als een probleem. Het is een logische consequentie van een moeizame conjunctuur. De mens moet leidend zijn. Niet de regelgeving.