‘Ik haat Twitter’, zei de CNV-bestuurder. ‘Ik heb een bloedhekel aan al dat getweet. Het is pure tijdsverspilling.’
Ik schok er niet van, het is wat ik vaker hoor. Ik noem dat social media denialists. De CNV-bestuurder was er zo een.
De bestuurder grabbelde zijn spullen bij elkaar, stond op en gaf me een hand.
‘Ik zit voor de rest van mijn leven vast aan mijn twitteraccount. Daar voel ik me niet bepaald lekker bij.’ Ik zei: ‘Het is er nu eenmaal. Sluit er vrede mee.’
Twitter brengt ons nieuwe mogelijkheden. We volgen groot en klein nieuws op de voet, we kijken met zijn allen naar Pauw en Witteman en maken flauwe grappen over de afgezakte sokken van Jeroen. We proberen de aandacht van celebrities te trekken. Meestal zonder succes, overigens. Vroeger deden we dat per fanmail en werden we genegeerd. Nu worden we genegeerd in real time.
Het mensenleven is gebaseerd op het schoolplein-gevoel. Alle kinderen op het schoolplein horen ergens bij. Ons hele leven lang zijn wij bang dat we die sneue, tegen de muur aangedrukte stumperd zijn. Die stakker die niet mag meedoen. De zielenpoot, de paria. Op het medium Twitter doen we er allemaal toe. We wensen onze vrienden een fijne dag, we reageren op hun gemopper, we snoeven over onze volle agenda’s. We lachen om elkaars grap, missen geen discussie en geven ongevraagd onze meningen. Worden we genegeerd, dan worden we genegeerd. Niemand die het doorheeft.
Soms verdenk ik mijzelf van het Stockholm syndroom. Je weet wel; oprechte genegenheid voor de gijzelnemer. Of gedwongen verknochtheid aan het doodsaaie dorpje waar de liefde je bracht. Door Twitter staat iedereen op het podium. Met alert publiek of met halfslapende fans, maar we staan er.
David Foster Wallace, essayist en schrijver, vertelde het verhaal van de twee vissen. “Hoe voelt het water?”, vroeg de ene vis. “Water? Wat is dat?” vroeg de andere vis. Het punt dat David Foster Wallace wilde maken, was de aanvaarding van het onveranderlijke. Het kan geen kwaad de temperatuur van het water te blijven voelen. Maar goed of fout; dit is ons water. Twitter is een onderdeel van ons sociale leven geworden. Twitter is here to stay.
Follow me @HansRuinemans