Een wekelijkse gedachte voor leiders met lef tot introspectie.
๐ฉ๐ฒ๐ฟ๐ด๐ฒ๐ฒ๐ ๐ป๐ถ๐ฒ๐ ๐๐ถ๐ฒ ๐ท๐ฒ ๐๐ฒ๐ฟ๐ฑ, ๐๐ผ๐ผ๐ฟ๐ฑ๐ฎ๐ ๐ท๐ฒ ๐๐ฒ๐ฟ๐ฑ ๐๐ถ๐ฒ ๐ท๐ฒ ๐ป๐ ๐ฏ๐ฒ๐ป๐.
Soms ontmoet ik mensen die alles op orde lijken te hebben.
Een succesvolle loopbaan. Een volle agenda. Een strak afgebakend leven.
Maar ergens in de zijlijn van het gesprek, glipt er iets uit.
Een oude droom.
Een vergeten fascinatie.
Een versie van zichzelf die ooit licht gaf, maar nu dof is geworden.
โVroeger schreef ik,โ zegt iemand dan.
โOf schilderde.โ
โOf danste.โ
โOf ik wilde mensen helpen. Echt helpen.โ
En dan kijk ik even stil.
Want ik weet wat dat betekent.
Niet dat ze ongelukkig zijn.
Maar dat er iets wacht.
Iets dat zich niet meer laat negeren.
We raken niet kwijt wie we zijn.
We raken kwijt dat we daar ooit ruimte voor maakten.
En noem het dan geen midlife crisis.
Noem het een herinnering.
Een innerlijke herinnering aan iets wat er nog steeds is.
Misschien ben jij nog steeds de schrijver.
De bouwer.
De maker.
De trooster.
Onder die PowerPoint.
Onder dat teamoverleg.
Onder het kostuum van structuur en resultaat.
En misschien is het tijd om daar weer naar te luisteren.
Niet om alles te veranderen.
Maar om iets toe te voegen.
Een uurtje.
Een dagdeel.
Een plek.
Zodat niet alleen je werk blijft groeien,
maar ook jij.
De ruimte tussen de woorden is waar inzicht ontstaat.
Tot volgende week als onze gedachten elkaar weer raken.
Hans Ruinemans, Boardroom Monk โฏ๏ธ