Een wekelijkse gedachte voor leiders met lef tot introspectie.
๐๐ผ๐ป๐๐ฟ๐ผ๐น๐ฒ ๐ฒ๐ป ๐๐ฎ๐ฎ๐ฟ๐ผ๐บ ๐๐ฒ ๐ฑ๐ถ๐ฒ ๐๐ฎ๐ธ๐ฒ๐ฟ ๐บ๐ผ๐ฒ๐๐ฒ๐ป ๐น๐ผ๐๐น๐ฎ๐๐ฒ๐ป
Ik ging mijn nieuwe paspoort ophalen bij het gemeentehuis.
Achter de balie zat een vriendelijke vrouw die ik herkende van eerdere documenten van mijn bestaan.
Het was druk. Warm. Rumoerig.
De wachtruimte zuchtte onder jengelende peuters, dwarse pubers, dwalende bejaarden, rinkelende telefoons en kletterende sleutelbossen.
En niemand had zijn spullen op orde.
Geen juiste documenten. Geen bewijs van adres. Geen identificatie.
Maar wรฉl veel gedoe.
De dame achter de balie bleef kalm. Vriendelijk. Ze deed haar werk.
Zonder haast. Zonder stress.
Ik stond in de rij, keurig voorbereid.
En hoe langer ik stond te wachten, hoe chagrijniger ik werd.
Waarom gaf ze zoveel aandacht aan mensen die hun zaakjes niet op orde hadden?
Waarom kapte ze het geneuzel niet af?
Ik had รกlles bij me. Dus vond ik: ik had voorrang verdiend.
En toen โ ergens tussen irritatie en opstandigheid realiseerde ik me iets:
Ik hรกd geen controle over deze situatie.
En belangrijker nog: ik kรณn ook geen controle hebben.
Dat zijn twee verschillende dingen.
Dus ik liet het los.
Niet de situatie. Niet de rij. Niet het paspoort.
Maar de drang naar controle.
En zoals dat altijd gaat: toen werd alles eenvoudiger.
Niet sneller, niet koeler, niet stiller, maar wel lichter.
Ik stond daar, in een goed georganiseerd land, waar ik zomaar een reisdocument mocht ophalen.
En ik dacht: zo slecht heb ik het hier niet.
We willen allemaal grip.
We willen sturen, versnellen, afdwingen, oplossen.
En als dat niet lukt, raken we gefrustreerd. Boos. Onredelijk.
Maar dat is zelden helpend.
De waarheid? Controle is vaak een illusie.
Een rookgordijn voor ons ongeduld.
Sommige dingen kun je regelen:
Je boekhouding. Je hond. Misschien je agenda.
Maar het leven zelf?
Niet zo vaak.
Als je ergens geen controle over hรฉbt, en ook niet kรบnt hebben
stop dan met verlangen naar controle.
Want jouw wens dat het anders is, maakt het nog niet anders.
De dame achter de balie nam ook de tijd voor mij.
Ze vulde in, stempelde, maakte een grap, flirtte met een collega.
En voor ik het wist, sloegen we samen een kwartier stuk.
Met humor. Menselijkheid. Rust.
Precies wat ik nodig had.
De ruimte tussen de woorden is waar inzicht ontstaat.
Tot volgende week als onze gedachten elkaar weer raken.
Hans Ruinemans, Boardroom Monk โฏ๏ธ