Een wekelijkse gedachte voor leiders met lef tot introspectie.
๐๐ผ๐ผ๐ธ๐ฝ๐๐ป๐, ๐๐ฎ๐ฎ๐ฟ๐ผ๐บ ๐ฑ๐ฟ๐๐ธ ๐ด๐ฒ๐๐ฎ๐ฎ๐ฟ๐น๐ถ๐ท๐ธ ๐๐น๐๐ถ๐ฝ๐
Edward heeft op zijn werkkamer een snelkookpan staan.
Niet thuis. Op kantoor. Pal naast een glanzende golfbokaal.
Dat ziet er een beetje vreemd uit. Alsof zijn moeder straks binnenkomt om aardappels te koken.
Maar Edward vindt het een prachtig object.
โDat ben ik,โ zegt hij altijd.
Edward is CEO van een biochemisch bedrijf. En hij leeft van druk.
Druk is voor Edward wat zuurstof is voor de rest van ons.
Edward is CEO van een biochemisch bedrijf. En hij leeft van druk.
Druk is voor Edward wat zuurstof is voor de rest van ons.
Onder druk presteert hij.
Onder druk floreert zijn bedrijf.
Resultaat? Altijd uitstekend.
Maar Edward weet รณรณk: waar resultaat is, loert disaster vlak naast de deur.
En dus vertrouwt hij op zijn zelfgebouwde mechanisme.
Als de druk te hoog wordt, pakt hij zijn golfclubs. Vandaar die bokaal ernaast.
Het lijkt controle. Het lijkt balans.
Maar wat zich vanbuiten sterk toont, kan vanbinnen fragiel zijn.
Dat geldt voor Edward.
Dat geldt voor zijn bedrijf.
Dat geldt voor ons allemaal.
Want wie vanuit zichzelf naar de wereld kijkt, ziet alles โ behalve zichzelf.
En dat is het gevaar van druk.
Druk bouwt zich niet op in grote klappen.
Druk komt langzaam.
Een paar graden warmer. Een tandje hoger. Een beetje meer.
Totdat het niet meer kan.
Ik heb het gezien.
Ik begeleidde ooit een CEO die zijn hele leven dreef op druk.
Hij leek het prima te kunnen handelen. Tot het te laat was.
Er was geen groot kookpunt. Geen explosie.
Jarenlang sudderde het. Tot de pan leeggekookt was.
Het disaster kwam onverwacht en het was onomkeerbaar.
Zijn leven, zijn gezin, zijn gezondheid, alles werd anders.
Voor altijd.
En daarom zei ik tegen Edward:
โDie snelkookpan moet weg.โ
Een mens is geen apparaat. Geen constructie. Geen machine.
Er zit geen handleiding bij. Geen automatisch ventiel.
En juist daarom is druk zo verraderlijk.
Pressure is prachtig als je het bewaakt.
Maar pressure is rampzalig als je het onderschat.
Druk vraagt onderhoud. Tijd. Ontspanning. Zelfreflectie.
Niet wachten tot het kookpunt.
Niet denken dat jij het allemaal wel aankan.
Een mens is complexer dan staal.
Kwetsbaarder dan een pan.
En verdient beter dan langzaam uit elkaar te borrelen.
De ruimte tussen de woorden is waar inzicht ontstaat.
Tot volgende week als onze gedachten elkaar weer raken.
Hans Ruinemans, Boardroom Monk โฏ๏ธ