Het verweesde bos, bouwen voor een tijd zonder jezelf
Een vriend van mij was ooit wethouder in een middelgrote stad. In zijn portefeuille: Ruimtelijke Ordening. En in zijn stad: een verweesd bos. Een troosteloos stuk natuur. Ingeklemd tussen snelwegen, een villawijk en een industrieterrein.
Geen eekhoorn hield het daar uit. Geen wandelaar kwam er graag. Bomen vielen bij elke voorjaarsstorm. Takken bleven liggen. Paden verdwenen langzaam onder chaos.
Een bos waar niemand wat aan had.
Mijn vriend maakte plannen. Grote plannen.
Een park. Een zwemvijver. Een theater. Een speeltuin. Een gebouw misschien met zijn naam erop.
Totdat er één man opstond.
De bosman.
Een activist, alleen opererend, compleet in jagerskleding, met baard, dennentak in het haar en een spandoek in de raadszaal.
Niemand nam hem serieus.
Al helemaal niet toen hij het over wolven had. In het jaar 2000.
Mijn vriend ging toch met hem in gesprek.
Wat bleek?
De bosman had een plan.
Niet om het bos vol te bouwen, maar om het te verbinden. Via een oud viaduct. Met natuurgebieden in de verte.
Een utopisch idee.
Mijn vriend ging met hem mee het bos in. Wat dood leek, bleek springlevend. Unieke planten, oude muizensoorten, historische paden, holen van uilen, bomen die al decennia stand hielden.
En ja… ver weg lag dat oude viaduct. Met veel fantasie misschien ooit te verbinden.
Toen stelde mijn vriend hem de vraag:
“Welk tijdpad hoort hierbij?”
Het antwoord sloeg alles:
“Minstens 200 jaar.”
Daar stond hij dan. Een wethouder met plannen voor een bestuursperiode. En een man met plannen voor over tweehonderd jaar.
Een man die werkte voor een tijd die hij nooit zou meemaken.
Dat veranderde alles.
Mijn vriend werd pleitbezorger van het bosman-plan. Hij schakelde Staatsbosbeheer in. Rijkswaterstaat. Hij liet mensen op expeditie gaan. Plantte bomen. Liet schapen grazen.
Lang verhaal kort:
Vandaag is dat bos een prachtig natuurgebied. Het oude viaduct is een van de succesvolste ecoducten ter wereld.
De wolven? Die zijn er nog niet. Maar de deur staat open.
Wie wil bouwen aan de toekomst, moet verder leren kijken.
Verder dan jouw termijn.
Verder dan jouw loopbaan.
Verder dan jij zult leven.
En verder dan wij allemaal hier zullen bestaan.
De ruimte tussen de woorden is waar inzicht ontstaat.
Tot volgende week als onze gedachten elkaar weer raken.
Hans Ruinemans, Boardroom Monk ☯️