Ken jij Digi Ben? Digi Ben bestaat, het is een naam die veel voorkomt. Ikzelf ken hem niet. Toch kennen we allemaal een heleboel Digi Ben’s. Misschien ben jij Digi Ben wel. De Digi Ben in mijn verhaal is een nome de plume. Digi Ben, de mens die altijd online is.

Je suis Digi Ben.

Digi Ben is het immer groene LinkedIn-bolletje. Op WhatsApp staat steevast onder zijn naam: online

Plaats jij iets op Facebook? Insta? YouTube? Tumblr? TikTok? Wees niet bang dat je bijdrage ongezien wordt. Want Digi Ben ziet en Digi Ben liket. Digi Ben wéét ook alles. Van politiek. Van de economie. De euro. Trump. Johnson. Corona. China. Voetbal. Complotten.

Qua nieuws-updates is Digi Ben beter op de hoogte dan de ganse redactie van Nu.nl.

Digi Ben vindt van zichzelf dat hij een maximizer is. Een maximizer wil álles uit het leven halen en óveral van op de hoogte zijn. Hij is een man van de wereld die veel weet, en daar is Digi Ben heel trots op. Dat hij zijn info van het web haalt, dat is evident. 

“We leven nu eenmaal in een informatietijdperk”, zegt-ie dan.

Wat Digi Ben niet beseft, dat is dat hij een doodgewone adept is. Een slaafse volger. Een digitale luistervink. Een Clubhouse ouwehoer. Een online ramptoerist. En… een klant die vet betaalt voor zijn verslaving. Klant? Ja, want de informatie komt tot DB in ruil voor ‘voetstappen in de nooit smeltende sneeuw’ ofwel data. Informatie dus. Ergens plukt iemand de vruchten van DB z’n internetgedrag.

De aanjager van zijn gedrag is angst. Verborgen angst, dat wel. Als Digi Ben tijdens een meeting zeventien keer op zijn telefoon kijkt, dan is dat geen signaal van onafhankelijkheid.

DB heeft last van Fear Of Missing Out.

Fomo is geen nieuwe term. Ook de psychologie erachter is al zo oud als de mensheid. Maar sinds de digitalisering is die angst vergroot, zoals vrijwel alles vergroot is sinds de digitalisering.

‘Ik word ik in het aangezicht van de ander’, en ‘het is niet jij die de wereld een plaats geeft, maar het is de ander die jou een plaats in de wereld geeft’, zei de filosoof Levinas in de vorige eeuw. Die ander, dat zou thans weleens de gehele mensheid kunnen zijn.

Ikzelf vermoed dat individuen zich niet meer los kunnen zien van alles en iedereen.

Ik ben een digitaliseringsveteraan. Er zijn hele goede dingen aan de digitalisering. Maar Fear Of Missing Out is de contra- indicatie. De Fear in FOMO is gewoon níet gezond.

Digi Ben is bang om iets te missen. Hij consumeert uit angst. Die fear, die brengt hem in beweging. Dat klopt.

Maar die fear verbetert de kwaliteit van zijn leven niet.

Zogenaamd onafhankelijke mannen en vrouwen besteden uren en uren aan niets anders dan fear. Terwijl het in werkelijkheid geen fuck uitmaakt. Dat nieuwsbericht. Die update. De opinie over die update. De online meningen. Die schokkende foto. Dat mooie beeld. De YouTube-posting. Het Clubhouse podium.

Het maakt geen fuck uit of jij die wel of niet ziet. Dat jij het leest, begrijpt, ziet en procest in je brein. Dat je er wat van vindt en dat je vertelt wat je ervan vindt. Het heeft nul effect.

Nul. O. Zero.

Goed, je moet geïnformeerd zijn. Zodat je je kunt voorbereiden op veranderingen. Maar meer ook niet. Wees gerust, de belangrijke zaken bereiken je toch wel.

Wij mensen kiezen bij voorkeur de makkelijkste weg. Schijnbaar makkelijk. Wat nu makkelijk lijkt, dat creëert op den duur een moeilijker leven. Andersom: wat nu moeite kost, dat maakt straks het leven waardevoller.

Je fysieke leven moet meer aandacht krijgen dan je digitale bestaan. Van Fear Of Missing Out moet maar één letter overblijven. De O. Van Outsider. Van Outbreak. Van Offline. Daarin kun je jezelf trainen.

Ik voorspel een repercussie. Er zal een trend ontstaan waarbij die O ertoe gaat doen. Waarbij offline de norm wordt. Vrij, onopgemerkt, onder de radar. Volgens mij is dat een onafwendbare ontwikkeling. Laten wij er alvast mee beginnen.

Leven? Dat doe je met al je zintuigen.

Hans Ruinemans, boardroom monk