Mijn oude moeder ergert zich er al jaren aan: de begrafenisjunky. Je kent hem niet? Wacht maar tot het noodlot in jouw kring meervoudig toeslaat. De begrafenisjunky is vaker man dan vrouw, komt soms in groepsverband en bestaat in elke sociale biotoop. De verre oom, de vage nicht, het kennisje van de basisschool en –hoewel allang verhuisd- de buren van vrienden; de begrafenisjunky slaat geen afscheid over. Het kan natuurlijk zijn dat de koffie, de cake en de gezelligheid de motivatie is van de begrafenisadept, zoals mijn moeder denkt. Maar zelf vermoed ik dat de junky gewoonweg niets beters te doen heeft. Hoe dan ook; ik geef mijn moeder gelijk: de begrafenisjunky moet zich schamen.
Toen zag ik mijzelf ineens staan. Ik was op de zoveelste HappyHaringHapHour. Jan was daar ook, en Hendrik Jan. Hermien, coach sinds 2010, kwam wat later. Ik schudde Freek, de organisator van dit visfestijn, hartelijk de hand. Ik nam een glas, keek om mij heen en dacht met een schok; wij zijn allen netwerkjunkies.
Ik ging niet naar huis, want de haring was smakelijk, de Chardonnay dronk lekker weg en ik was op de fiets. Bovendien ben ik echt gesteld op Jan, Hendrik Jan, Freek en Hermien. Maar ik héb iets beters te doen. In die drie ‘net-werk’ uren had ik écht kunnen werken. Ik had twee offertes en een factuur kunnen opstellen, een aantal zakelijke telefoontjes kunnen voeren, mijn administratie kunnen bijwerken en een nieuwsbrief kunnen schrijven. In plaats daarvan verschijnt deze blog. De netwerkjunky moet zich schamen. Laten wij oppassen dat wij, tot onze schande, geen kostbare commerciële uren verspillen. De economie is echt. Daarom moeten wij echt werken. Boycot de bitterbal.